Eva, nu 23, heeft al jarenlang moeite met de emotionele lasten die meespelen doordat haar vader inmiddels 78 jaar is. Het aanzienlijke leeftijdsverschil tussen hen heeft hun band flink beïnvloed.
“Ik snap niet waarom hij op zo’n leeftijd nog voor een kind heeft gekozen,” zegt Eva gefrustreerd. Ze kan zich moeilijk voorstellen dat haar vader zich nu niet meer in zijn beste jaren bevindt, maar te maken heeft met de beperkingen die ouderdom met zich meebrengt.
Vanaf jongs af aan merkt Eva dat haar leven anders verloopt dan dat van haar leeftijdsgenoten. “Andere vaders lijken zo vol energie en doen van alles met hun kinderen. Het steekt dat mijn vader dat niet kan,” geeft ze eerlijk toe.
Eva’s vader kreeg haar pas na zijn 55e, en vaak voelt het alsof hij niet net zo energiek en in beweging is als jongere vaders. “Ik ben soms bijna jaloers op vrienden van wie de vaders volop plannen maken en nog midden in het leven staan. Mijn vader heeft die tijd al achter zich.”
Eva’s boosheid komt vooral voort uit een gevoel dat ze iets mist, het idee dat ze een ervaring is misgelopen doordat haar vader ouder is. Waar vriendinnen zonder moeite een tripje maken met hun vaders of samen sporten, ervaart Eva zijn fysieke beperkingen als belemmerend.
“Het voelt soms oneerlijk,” zegt ze. “Alsof mijn jeugd niet compleet was.” Hoewel ze weet dat haar vader toentertijd goede redenen had om haar op zijn leeftijd te krijgen, blijft het gevoel hangen dat ze een deel van haar jeugd heeft gemist.
Eva vraagt zich ook af wat de toekomst gaat brengen. “Het idee dat we misschien niet veel tijd meer samen hebben, maakt me verdrietig. Vooral nu ik zelf ouder word, wordt dat besef sterker.”
De gedachte dat haar vader er niet altijd zal zijn, vult haar met verdriet en soms ook met boosheid. Het blijft een puzzel voor haar waarom hij op zo’n late leeftijd koos om vader te worden, gezien de impact op haar leven.
Ontdek meer op de volgende pagina
Eva’s Toekomstzorgen
Eva’s frustraties komen niet alleen door de beperkte energie die haar vader heeft. Ze voelt zich ook beperkt in wat ze samen kunnen doen. “Ik kan niet spontaan op reis met hem, of een lange wandeling maken zoals ik zou willen. Er moet altijd rekening worden gehouden met zijn beperkingen,” zegt Eva. Deze beperkingen zijn niet haar keuze, wat soms een wrange nasmaak geeft.
Wanneer Eva hierover praat met vrienden, merkt ze dat ze moeite heeft om helemaal open te zijn. “Als ik hen hoor vertellen over de dingen die ze met hun ouders doen, realiseer ik me dat ik niet mee kan praten.” Dit vindt ze pijnlijk, vooral omdat het buiten haar invloed ligt. De frustraties hieruit voelen soms als schuldgevoel, alsof ze ondankbaar is voor wat ze wel heeft, terwijl ze simpelweg verlangt naar een normale vader-dochterrelatie.
Eva heeft haar gevoelens lang voor zichzelf gehouden, maar begint in te zien dat ze een manier moet vinden om met deze situatie om te gaan. Haar vader is er nog en geeft, ondanks zijn leeftijd, liefde en steun. Toch blijft de gedachte hangen dat ze meer uit hun relatie had kunnen halen als hij jonger was.
“Ik wil hem niet afschrijven of ondankbaar lijken, maar ik moet trouw blijven aan mezelf,” zegt Eva. De gevoelens van verdriet en verlies blijven moeilijk en complex. Toch wil ze haar vader niet laten merken hoe diep haar frustraties en pijn gaan. Ze beseft dat de situatie haar op een andere manier heeft gevormd en hoopt uiteindelijk een manier te vinden om hiermee om te gaan.
