Eva, nu 23, heeft jarenlang geworsteld met de emotionele impact van het feit dat haar vader nu 78 is. Het leeftijdsverschil tussen hen heeft hun band door de jaren heen sterk beïnvloed.
“Ik begrijp niet waarom hij ervoor koos om op zo’n leeftijd nog kinderen te krijgen,” zegt Eva gefrustreerd. Het is voor haar moeilijk te bevatten dat haar vader, in plaats van volop van het leven te genieten, te maken heeft met de beperkingen van zijn hoge leeftijd.
Van jongs af aan voelt Eva dat haar leven anders is dan dat van haar leeftijdsgenoten. “Andere vaders zijn zo energiek en doen van alles met hun kinderen. Het frustreert me dat mijn vader dat niet kan,” zegt ze eerlijk.
Eva’s vader kreeg haar pas na zijn 55e, en vaak heeft ze het idee dat hij niet dezelfde energie en dynamiek heeft als jongere vaders. “Soms ben ik bijna jaloers op vrienden wiens vaders vol plannen zitten en volop van het leven genieten. Mijn vader heeft die fase allang voorbij laten gaan.”
Veel van Eva’s frustraties komen voort uit een gevoel van gemis. Terwijl vrienden makkelijk met hun vaders eropuit kunnen gaan of samen sporten, botst ze bij haar vader tegen fysieke beperkingen aan.
“Het voelt soms oneerlijk,” geeft ze toe. “Alsof mijn kindertijd niet compleet was.” Al begrijpt ze dat er goede redenen waren voor haar vader om later kinderen te krijgen, blijft het knagen dat ze een stukje van haar jeugd heeft moeten missen.
Eva maakt zich ook zorgen over de toekomst. “De gedachte dat we misschien niet veel tijd meer samen hebben, maakt me verdrietig. Naarmate ik ouder word, wordt dat besef sterker.”
Het besef dat haar vader er niet altijd zal zijn, vult haar met verdriet en ook boosheid. Ze vraagt zich af waarom hij ervoor koos om op zo’n late leeftijd vader te worden, gezien de grote impact op haar leven.
Eva’s Toekomstzorgen
Eva is niet alleen gefrustreerd vanwege de beperkte energie die haar vader heeft. Ook voelt ze zich beperkt in wat ze samen kunnen doen. “Spontaan samen op vakantie gaan of lange wandelingen maken is er niet bij. Er moet altijd rekening worden gehouden met zijn beperkingen,” zegt Eva. Deze beperkingen waren niet haar keuze, wat soms een wrange nasmaak geeft.
Als Eva hierover praat met vrienden, merkt ze dat ze zich niet altijd helemaal kan uiten. “Als ik hen hoor vertellen over de dingen die ze met hun ouders doen, dringt het tot mij door dat ik niet mee kan doen.” Het doet haar pijn, vooral omdat het buiten haar macht ligt. De frustraties die hieruit voortkomen, voelen bijna als schuldgevoelens, alsof ze ondankbaar is voor wat ze wel heeft, terwijl ze gewoon verlangt naar een normale vader-dochterrelatie.
Eva heeft haar gevoelens lang voor zich gehouden, maar realiseert zich steeds meer dat ze hier een weg in moet vinden. Haar vader is er nog en biedt, ondanks zijn leeftijd, liefde en steun. Toch blijft ze denken dat er meer uit hun band te halen viel als hij jonger was geweest.
“Ik wil hem niet tekortdoen of ondankbaar lijken, maar ik moet eerlijk zijn naar mezelf toe,” deelt Eva. De gevoelens van verdriet en verlies zijn complex en moeilijk te plaatsen. Toch wil ze haar vader niet laten merken hoe diep haar frustratie en pijn werkelijk gaan. Ze beseft dat deze situatie haar leven op een unieke manier heeft gevormd en hoopt dat ze uiteindelijk een manier vindt om hiermee om te gaan.
