Eva, nu 23 jaar oud, heeft het al jarenlang lastig met de emotionele gevolgen van een vader die inmiddels 78 is. Hun grote leeftijdsverschil heeft door de jaren heen een grote impact gehad op hun relatie.
“Ik begrijp niet waarom hij op zo’n leeftijd nog koos om kinderen te krijgen,” vertelt Eva met enige irritatie. Het idee dat haar vader, in plaats van vol energie, juist met de beperkingen van zijn hogere leeftijd kampt, is moeilijk voor haar te bevatten.
Al vanaf jongs af aan merkt Eva dat haar leven anders verloopt dan dat van haar leeftijdsgenoten. “Andere vaders lijken zo levendig en doen van alles met hun kinderen. Het is frustrerend dat mijn vader dat niet kan,” zegt ze openhartig.
Eva’s vader werd pas vader na zijn 55e, en het voelt vaak alsof hij niet dezelfde levendigheid en dynamiek heeft als jongere vaders. “Soms ben ik bijna jaloers op vrienden van wie de vaders vol plannen zitten en actief zijn. Mijn vader heeft die fase achter zich gelaten.”
Veel van Eva’s boosheid komt voort uit een gevoel van gemis, alsof ze iets waardevols heeft gemist omdat haar vader al op leeftijd is. Waar vrienden zonder moeite op pad gaan of sporten met hun vaders, loopt Eva tegen zijn fysieke beperkingen aan.
“Het voelt soms oneerlijk,” geeft ze toe. “Alsof mijn jeugd niet compleet was.” Ook al snapt ze de redenen waarom haar vader op latere leeftijd voor kinderen koos, blijft het gevoel dat ze een deel van haar jeugd heeft moeten opgeven.
Ook maakt Eva zich zorgen over wat de toekomst brengt. “Het idee dat er misschien niet veel tijd samen overblijft, maakt me verdrietig. Nu ik ouder word, voel ik dat besef sterker.”
De gedachte dat haar vader niet altijd in haar leven zal zijn, maakt haar verdrietig maar ook boos. Ze blijft zich afvragen waarom hij op zo’n hoge leeftijd besloot vader te worden, gezien de impact die het op haar leven heeft gehad.
Eva’s Toekomstzorgen
Eva’s frustratie komt niet alleen door de beperkte energie die haar vader kan bieden. Ze voelt zich ook beperkt in wat ze samen kunnen doen. “Ik kan niet spontaan op vakantie met hem of lange wandelingen maken. Altijd moet rekening worden gehouden met zijn beperkingen,” vertelt Eva. Deze beperkingen zijn niet haar keuze, wat voor een bittere nasmaak zorgt.
Als Eva er met vrienden over praat, merkt ze vaak dat het moeilijk is om zich helemaal open te stellen. “Als ik hoor over wat zij met hun ouders doen, realiseer ik me dat ik niet kan meedoen.” Ze vindt dit pijnlijk, helemaal als het buiten haar controle ligt. De frustraties voelen bijna schuldig, alsof ze ondankbaar is voor wat ze wél heeft, terwijl ze verlangt naar een typische vader-dochterrelatie.
Eva heeft lang gezwegen over haar gevoelens, maar beseft dat ze moet leren omgaan met de situatie. Haar vader biedt, ondanks zijn leeftijd, nog altijd liefde en steun. Toch blijft de gedachte hangen dat hun relatie anders had kunnen zijn als hij jonger was.
“Ik wil hem niet afschrijven of ondankbaar lijken, maar ik moet trouw blijven aan mezelf,” deelt Eva. Haar verdriet en verlies zijn complexe emoties. Ze wil haar vader niet laten voelen hoe diep haar frustraties zitten. Ze weet dat de situatie haar uniek heeft gevormd, in de hoop dat ze uiteindelijk een manier vindt om ermee om te gaan.
