Eva is 23 en worstelt al jaren met de emoties die komen kijken bij het feit dat haar vader inmiddels 78 is. Dat enorme leeftijdsverschil heeft hun band door de jaren heen duidelijk beïnvloed.
“Ik begrijp niet waarom hij op zo’n hoge leeftijd nog een kind wilde,” zegt Eva gefrustreerd. Voor haar is het lastig dat haar vader niet midden in zijn vitaalste jaren zit, maar te maken heeft met de beperkingen die ouder worden meebrengt.
Vanaf jongs af aan merkte Eva dat haar leven anders liep dan dat van haar leeftijdsgenoten. “Andere vaders zijn zo fit en trekken er volop op uit met hun kinderen. Het frustreert me dat mijn vader dat niet kan,” vertelt ze eerlijk.
Haar vader kreeg haar pas na zijn 55ste, en het voelt vaak alsof hij minder energie en spontaniteit heeft dan jongere vaders. “Soms ben ik bijna jaloers op vrienden met vaders die barsten van de plannen en nog overal voor te porren zijn. Die fase heeft mijn vader al lang achter zich gelaten.”
Veel van Eva’s boosheid komt voort uit een gevoel van gemis, alsof ze iets waardevols heeft misgelopen doordat haar vader al op leeftijd is. Waar vrienden zonder moeite een weekendje weg gaan of samen sporten, loopt zij tegen zijn fysieke grenzen aan.
“Soms voelt het gewoon oneerlijk,” zegt ze. “Alsof mijn jeugd niet helemaal compleet was.” Ze snapt dat haar vader destijds vast goede redenen had om op latere leeftijd vader te worden, maar het knagende gevoel dat ze een stukje van haar jeugd heeft moeten inleveren blijft.
Daarnaast piekert Eva over wat de toekomst brengt. “Het idee dat onze tijd samen misschien beperkt is, maakt me verdrietig. Nu ik zelf ouder word, komt dat besef alleen maar harder binnen.”
De gedachte dat haar vader er op een dag niet meer zal zijn, maakt haar zowel verdrietig als boos. Voor haar blijft het lastig te begrijpen waarom hij zo laat nog voor het vaderschap koos, gezien de grote impact die dat op haar leven heeft.
Eva’s zorgen over de toekomst
Eva’s frustraties gaan verder dan alleen de beperkte energie die haar vader heeft. Ze voelt zich ook geremd in wat ze samen kunnen doen. “Ik kan niet zomaar spontaan met hem op vakantie of die lange wandeling maken waar ik zin in heb. We moeten altijd rekening houden met wat hij fysiek aankan,” zegt Eva. Dat is niet een beperking die je zelf kiest, en dat wringt.
Als Eva hierover met vrienden praat, merkt ze dat ze zich niet altijd volledig durft open te stellen. “Als ik hoor wat zij allemaal met hun ouders ondernemen, dringt het tot me door dat ik daar niet in mee kan.” Dat doet pijn, juist omdat het buiten haar macht ligt. De irritaties die daaruit ontstaan voelen soms bijna alsof ze ondankbaar is, terwijl ze eigenlijk gewoon verlangt naar een ‘gewone’ vader-dochterband.
Lang heeft Eva haar gevoelens ingeslikt, maar steeds meer ziet ze in dat ze een manier moet vinden om hiermee om te gaan. Haar vader is er, en ondanks zijn leeftijd geeft hij liefde en steun. Toch blijft het idee hangen dat er misschien meer in hun relatie had gezeten als hij jonger was geweest.
“Ik wil hem niet tekortdoen of ondankbaar overkomen, maar ik moet wel eerlijk blijven naar mezelf,” zegt Eva. De mix van verdriet en verlies blijft ingewikkeld en lastig te plaatsen. Ze wil haar vader niet belasten met hoe diep die pijn soms gaat, en beseft dat deze situatie haar op een unieke manier heeft gevormd. Ze hoopt dat ze uiteindelijk een manier vindt om hier vrede mee te sluiten.
