Een warmtepomp van tienduizend euro? Doe even normaal
Ik vraag me soms echt af of we in Nederland de realiteit nog wel zien. De overheid laat ons kosten maken met regels die zogenaamd het klimaat moeten redden. Alles gaat om het halen van de klimaatdoelen uit Parijs, en als burger moet je gewoon meedoen. Warmtepomp erin, gas eruit, isoleren, zonnepanelen, elektrische auto. Alsof iedereen daar zomaar het geld voor klaar heeft liggen.
Terwijl aan de andere kant van de wereld…
In India wordt afval nog steeds in het water gedumpt. Dagelijks verdwijnen er bergen plastic in rivieren zoals de Ganges. Terwijl in andere landen afval op straat wordt verbrand. Zwarte rookwolken vol schadelijke stoffen worden de lucht in gestuurd, terwijl wij in Nederland een boete krijgen als we de schutting fout behandelen. Hoe scheef is dat? Waarom moeten wij zo strikt verduurzamen terwijl de grootste vervuilers onverminderd doorgaan?
Het braafste jongetje van de klas
Nederland wil weer het braafste jongetje van de klas zijn. We moeten zogenaamd het voorbeeld geven. Maar wat bereik je met een voorbeeld dat niemand volgt? We zijn maar een klein landje met een miniscuul aandeel in de wereldwijde uitstoot. Alsof wij in ons eentje de zeespiegel kunnen stoppen. Het lijkt hard, maar ik geloof niet dat onze offers veel veranderen.
Milieubewust? Ja. Maar wel met gezond verstand
Begrijp me niet verkeerd: ik ben niet tegen het milieu. Natuurlijk wil ik dat we zuinig zijn op onze planeet. Maar wat er nu gebeurt gaat te ver. Duurzaamheid is een morele plicht geworden, waar je niet op mag bekritiseren. En als je wel vragen hebt, word je meteen als ‘klimaatontkenner’ bestempeld. Terwijl ik gewoon wil begrijpen: waarom moet ik duizenden euro’s uitgeven, als het wereldwijde plaatje niet klopt?
Het voelt als straf in plaats van vooruitgang
Wat we nu doen voelt niet als ontwikkelen, maar als straffen. De doorsnee burger moet de kosten dragen, terwijl grote bedrijven en vervuilers buiten zicht blijven. En ondertussen blijven in andere landen de lucht en het water vervuild worden. Maar hier, krijg je een schuldgevoel aangepraat als je de cv-ketel niet vervangt. Hoe scheef is dat?
Wat zou jij doen?
Zou jij duizenden euro’s stoppen in het verduurzamen van je huis, terwijl de vervuiling wereldwijd doorgaat? Of zou je denken: ik doe mijn best, maar laat me niet gek maken? Voor mij is het duidelijk. Ik wil geen blind idealisme, ik wil realisme. Geen symbolische daden, maar echte oplossingen. Tot die tijd hou ik mijn cv-ketel. En mijn gezond verstand ook.
