Rik is 41 en draait al bijna dertig jaar mee tussen kriks, sleutelsets en uitlaatgas. In zijn werkplaats hangen de geuren van olie, metaal en benzine, en juist daar voelt hij zich helemaal in zijn sas. Elk tikje van een motor herkent hij op gehoor en een oude auto krijgt hij weer soepel als nieuw. Eén ding is voor hem helder: elektrische auto’s komen zijn werkplaats niet in. “Misschien zijn ze voor later, maar niet bij mij binnen,” zegt hij standaard als iemand het onderwerp aansnijdt.
Waar een auto voor hem om draait
Voor Rik is autorijden vooral gevoel. Het rauwe geluid van een blok, de trillingen in het stuur, die herkenbare brandstoflucht – dat is de charme. In zijn beleving missen elektrische wagens die emotie. “Alsof je een tablet op wielen bestuurt,” grapt hij graag, al zit er geen woord Spaans bij. Voor hem hebben EV’s geen karakter. En als je zelf met klassiekers bent opgegroeid, snap je precies wat hij bedoelt.
Geen stroomauto’s op de hefbrug
Steeds vaker vragen klanten of hij ook aan EV’s sleutelt. Het antwoord is kort: nee. Hij voelt er niks voor en begint er niet aan. “Iedereen kan wel roepen dat de markt opschuift, maar ik heb hier bewust niet voor gekozen,” legt hij uit. Zijn kracht ligt in pure mechanica: tandwielen, kleppen, carburateurs. Geen kabelbomen en softwaremenu’s.
Volgens Rik is het vak compleet van gedaante verwisseld. “Je bent vaker met updates bezig dan met schroeven,” zegt hij. “Dat is gewoon een ander beroep. Ik ben monteur, geen IT’er.”
Ambacht onder druk
In garages om hem heen ziet hij oudere monteurs stoppen of zich noodgedwongen laten omscholen. Dat klinkt logisch, maar in de praktijk is het een reuzenstap. Van zuigers en verstuivers naar accu’s en communicatieprotocollen vraagt een totaal andere mindset. Voor Rik voelt het alsof het vakmanschap waar hij zo van houdt beetje bij beetje verdwijnt. “Van afstellen en fijnregelen ga je naar stekker erin en klaar. Dat is armoe voor het ambacht.”
Zorgen over accu’s en milieu-impact
Hij heeft ook praktische kanttekeningen. De levensduur van batterijen, het delven van grondstoffen, de omstandigheden in mijnen – het schuurt. “Het wordt gebracht als de milieuredding, maar de achterkant van het verhaal hoor je minder,” zegt hij. En het hergebruik van die grote accupakketten? Voor hem nog te vaag. “Wat doen we over tien jaar met al die batterijen? Niet iedereen kan dat helder uitleggen.”
Meer wegen richting groen
Kritisch zijn op EV’s betekent voor hem niet dat hij tegen verduurzamen is. Integendeel: volgens Rik wordt er te eenzijdig op één oplossing gefocust. Hij wijst op waterstof en op het doorontwikkelen van benzine- en dieselmotoren die schoner en zuiniger kunnen. “Er leiden meer wegen naar Rome. Nu rent iedereen achter dezelfde hype aan, zonder nuance.”
Geen vijand van vernieuwing, wel nuchter
Rik ziet zichzelf niet als dwarsligger. Hij snapt dat er iets moet veranderen voor klimaat en toekomst. Alleen gelooft hij niet dat elektrische auto’s het ideale antwoord zijn. “Er kleven genoeg minpunten aan die je zelden hoort,” zegt hij. Voor hem voelt het eerlijker om te blijven doen waar hij achter staat dan halfslachtig mee te gaan in een richting die niet bij hem past.
Met vertrouwen vooruit
Zijn klanten waarderen zijn duidelijkheid. Regelmatig hoort hij: “Fijn dat jij nog aan échte auto’s werkt.” Zulke reacties bevestigen zijn keuze. Tuurlijk laat hij misschien omzet liggen door EV’s te weigeren, maar daar slaapt hij niet minder om. “Ik wil trots zijn op mijn werk, niet alles doen omdat het erbij zou horen.”
Over de toekomst maakt hij zich niet druk. Zolang er mensen zijn die het geluid, de geur en het gevoel van klassieke techniek koesteren, heeft zijn werkplaats bestaansrecht. “Elektrisch zal vast de richting worden,” zegt Rik met een glimlach, “maar mijn hart gaat er niet sneller van kloppen.”
