Willem, 62 en met pensioen, woont in een klein dorpje in Nederland en ligt al weken ’s nachts te piekeren. Zijn buurman, met wie hij altijd goed door één deur kan, wil de oude schutting tussen hun tuinen vervangen. Je zou denken: simpel klusje. Maar voor Willem ligt het een stuk gevoeliger.
Hij woont al zo’n twintig jaar in zijn bescheiden rijtjeshuis met een klein tuintje. Dat huis staat voor hem symbool voor jaren bikkelen. “Toen mijn vrouw en ik hier kwamen wonen, voelde het alsof een wens in vervulling ging: ons eigen stekje, een fijne straat en prettige buren,” vertelt hij.
Maar tijden veranderen. Sinds zijn vrouw is overleden, voelt Willem zich vaker alleen en raakt hij sneller overweldigd door alles wat bij het onderhoud komt kijken. Zijn jongere buurman zit midden in een druk gezinsleven en legt de lat thuis graag hoog. “Hij heeft een goede baan en is constant bezig met het opknappen van huis en tuin. Logisch ook, met kleine kinderen wil je dat het veilig en netjes is,” zegt Willem.
De gezamenlijke schutting, die er al staat zolang Willem zich herinnert, is op. Planken laten los en het hout is op meerdere plekken verrot. “Laatst stelde mijn buurman voor om de boel te vervangen door een duurzame composietschutting. Ziet er strak uit en gaat lang mee, dus ik snap ’m wel. Maar toen hij de prijs noemde, schrok ik echt,” geeft Willem toe.
Geldzorgen en emoties lopen op
“Ik moet het doen met mijn pensioen en alles is duurder geworden. Voor zulke bedragen heb ik geen ruimte.” De kosten lopen in de duizenden euro’s en dat kan hij niet ophoesten. “Ik heb altijd hard gewerkt, maar mijn pensioen is mager en de rekeningen blijven stijgen. Elke euro moet ik omdraaien,” legt hij uit.
Willem zit daardoor klem. Hij wil de band met zijn buurman goed houden, maar meebetalen lukt simpelweg niet. “Ik heb uitgelegd dat ik het niet kan bekostigen, maar het voelde alsof het niet echt landde. Hij zit zo in zijn eigen plannen dat hij misschien niet ziet hoe anders onze situaties zijn,” vertelt Willem.
Daarbovenop voelt hij de sociale druk. “Je wilt niet die buurman zijn die tegenwerkt, maar ik moet ook aan mezelf denken. Ik weet gewoon niet wat verstandig is,” zucht hij. “Ik dacht: misschien kan ik voorstellen dat hij het dan volledig regelt als hij het zo belangrijk vindt. Maar ook dat voelt ongemakkelijk, alsof ik iemand tot last ben.”
Het hele gedoe vreet niet alleen aan zijn portemonnee, maar ook aan zijn gemoed. Hij voelt zich steeds meer op zichzelf teruggeworpen in zijn eigen huis. “Vroeger vroeg ik mijn vrouw om raad. Zij wist altijd wel een praktische oplossing. Nu voel ik me soms stuurloos,” zegt hij zacht.
Toch probeert hij positief te blijven. “Misschien kunnen we ergens halverwege uitkomen, bijvoorbeeld alleen de ergste delen vervangen. Of ik vind nog een manier om een kleine bijdrage te leveren, al blijft het puzzelen,” zegt hij met een diepe zucht. “Ik hoop gewoon dat we iets vinden waar we allebei achter staan.”
Willems verhaal staat niet op zichzelf en laat zien waar veel ouderen tegenaan lopen. Het onderstreept hoe belangrijk het is dat buren met elkaar in gesprek blijven en elkaars situatie proberen te begrijpen, zeker als die zo uiteenlopen. “Uiteindelijk wil je gewoon prettig wonen, zonder dat het je financieel of emotioneel uitput,” besluit Willem. Ondanks alles blijft hij geloven in een rustige, eerlijke uitkomst.
