Toen Bart vijftien jaar geleden naar zijn rustige wijk verhuisde, had hij nooit gedacht dat de stilte ooit zou verdwijnen. Maar een paar maanden geleden trokken Joris en Sophie samen met hun jonge gezin naast hem in. In eerste instantie leek er niets mis: een jong stel met twee kinderen, vier en zes jaar oud, dat zich hier vestigde. Bart maakte zich geen zorgen. Maar het bleek anders te lopen dan verwacht.
De problemen begonnen toen de nieuwe buren hun kinderen veel tijd op de schommel in de tuin gingen doorbrengen. Geweldig voor de kinderen om buiten te zijn, maar voor Bart werd het een bron van aanhoudende ergernis. Op elke zonnige dag, zelfs als het wat miezerig is, blijft die schommel maar aan het werk. Het gelach en gegil van de kinderen vult de lucht terwijl het piepende geluid van de schommel door de hele buurt luidt. Het vervelende piepen lijkt te verdubbelen zodra het het hout van de schutting raakt.
Of Bart nu van een kop koffie in zijn tuin wil genieten of binnen met de ramen dicht zit, het irritante gekraak lijkt eindeloos. Het is alsof de kinderen er van ’s ochtends vroeg tot laat in de middag gebruik van maken en het verstoort zijn dagelijkse ritme. Zijn eens zo rustige tuin is nauwelijks herkenbaar en dat begint hem steeds meer te frustreren.
Op een dag besloot hij de stap te zetten en rechtstreeks met Joris en Sophie te praten. Beleefd stelde hij voor een oplossing te zoeken: misschien de schommel op een andere plek in de tuin zetten of zelfs verwijderen. Sophie keek verbaasd, met grote ogen, terwijl ze uitlegde dat kinderen nu eenmaal lawaai maken. Ze bevestigde dat het bij hun leeftijd hoorde. Joris knikte instemmend, alsof er verder niets te bespreken viel. Het verzoek werd vriendelijk doch vastberaden afgewezen.
De reactie van zijn buren liet Bart twijfelen over zijn besluit. Niet alleen werd zijn verzoek afgewezen, hij kreeg ook het idee dat ze hem als ondankbaar en ongezellig beschouwden. Natuurlijk begrijpt hij dat kinderen spelen, maar een beetje begrip voor de buren zou ook fijn zijn.
Geduld op de Proef
Wat begon als een kleine irritatie, is nu uitgegroeid tot serieuze frustratie. Elke keer als Bart met een goede kop koffie of een boek wil ontspannen, begint het lawaai weer. Het piepen, het geschreeuw – het is constant aanwezig. Hij overweegt zelfs geluiddichte ramen te installeren, maar dat voelt als een overdreven stap. Dit is tenslotte zijn huis en tuin, en ook hij heeft recht op rust, toch?
Hij denkt erover om met andere buren te praten, want hij kan zich niet voorstellen dat hij de enige is die zich hieraan stoort. Misschien kunnen ze samen een manier vinden om Joris en Sophie wat beleefdheid bij te brengen. En als dat niet werkt, overweegt hij opnieuw bij hen aan te kloppen voor een oplossing.
Tot er een oplossing komt, sleept Bart zich door de dagen. De schommel blijft piepen en kraken terwijl de kinderen blij spelen. Zijn eerder rustige tuin is niet langer de oase van rust die het ooit was, en dat blijft een ergernis. Hij hoopt op betere tijden en misschien wat meer stilte.
