Een eigen tuin klinkt voor veel mensen als de ultieme droom: een stukje groen waar jij de regie hebt. Voor Astrid (61) pakt het alleen anders uit. De bladeren van de boom van haar buren waaien met bakken tegelijk haar tuin in en dat werkt enorm op haar zenuwen. In de herfst verandert alles in een dikke bladerlaag die haar bloembedden, het terras en zelfs de vijver bedekt. Ze heeft al vaker vriendelijk gevraagd of de buren de boom willen snoeien, maar daar blijft het bij: geen actie.
Astrid is al jaren dol op haar tuin. Ze geniet van het verzorgen van haar bloemen en zit graag met een boek op het terras. Maar sinds de boom naast haar tuin zo de hoogte in is geschoten, kost het onderhoud veel meer tijd. Elke dag loopt ze met een bezem rond om bladeren te vegen en haar vijver schoon te houden. Het voelt alleen alsof je water naar de zee draagt: steekt de wind even op, dan ligt alles weer vol.
Ze heeft haar buren netjes gevraagd of ze de boom wat wilden terugnemen. “Het is een beauty van een boom, zeker,” zegt Astrid, “maar die bladeren krijg ik er gratis bij.” De buren halen hun schouders op: volgens hen horen bladeren gewoon bij de herfst en kan een beetje natuur geen kwaad.
Wat kun je overwegen en hoe pak je dit aan
Na wekenlang vegen en vruchteloze pogingen om de buren mee te krijgen, merkt Astrid dat het haar steeds zwaarder valt. Ze houdt van bomen en snapt hun waarde, maar ziet ook hoeveel extra werk het oplevert. Die extra klusjes door de boom van de buren beginnen echt te wegen. “Ik wil niet elk weekend met de bezem in de weer,” verzucht ze. “Dit is mijn tuin, geen opvangplek voor hun bladval.”
Ze denkt aan een officiële klacht, misschien bemiddeling, of het onderwerp op tafel leggen tijdens een buurtbijeenkomst, in de hoop dat de buren eindelijk begrijpen hoe vervelend dit is. Tegelijk twijfelt ze of dat wel slim is, omdat ze bang is dat de sfeer met de buren dan verslechtert.
Een burenruzie wil ze namelijk absoluut vermijden, maar ze heeft ook recht op een tuin waar je zonder gedoe van kunt genieten. Dat is het lastige: ze houdt van alles wat groeit en bloeit, maar wordt moedeloos van het eindeloze opruimen. Telkens als ze klaar is met vegen en de wind weer nieuwe bladeren laat vallen, denkt ze: waarom is het zo moeilijk om een beetje rekening met elkaar te houden?
Misschien moet ze nog eens rustig met de buren om tafel om samen naar een oplossing te zoeken, of hen uitnodigen om een keer te helpen met de bladeren. Uiteindelijk wil je gewoon ongestoord van je tuin genieten, zonder steeds achter de natuur aan te hoeven rennen. Voor nu hoopt Astrid op verandering — van haar buren, of anders maar van de windrichting.
