Dagen die in een roes verdwenen
Het leven leek op een band die maar doordraait.
Baan, kids, koken, was, huiswerk helpen — en dan doodop in bed duiken.
Ik was 44, moeder van drie, en het voelde alsof de tijd me voortdurend op de hielen zat.
Te midden van die mallemolen was er één vaste factor: mijn moeder.
Ze hing elke dag aan de lijn.
Steevast precies wanneer het me níet uitkwam.
En dan met die zachte stem:
“Hé lieverd, hoe is je dag?”
Ze kletste over haar tuin, de buurvrouw, het weer. Kleinigheden.
Dingen die ik toen wegwuifde — maar die nu van onschatbare waarde zijn.
De woorden die ik niet kan terugdraaien
Op een avond, midden in de drukte van werk en gezin, ging de telefoon weer.
Ik zuchtte diep, voelde irritatie opkomen, en zei harder dan ik bedoelde:
“Mam, ik heb het te druk! Wil je alsjeblieft niet meer zo vaak bellen?”
Aan de andere kant bleef het even stil.
Toen hoorde ik haar zachtjes zeggen:
“Is goed, liefje. Ik snap het.”
Ze heeft me daarna niet meer gebeld.
De leegte daarna
In eerste instantie voelde ik opluchting.
Eindelijk rust.
Geen telefoontjes, geen onderbrekingen.
Maar na een paar dagen werd die rust zwaar.
Er verschenen geen appjes meer. Geen foto’s van haar bloemen, geen “goedemorgen”.
Toen besloot ik langs te gaan.
De gordijnen hingen dicht. Haar fiets stond nog voor de deur.
Ik klopte — niets.
Met lood in mijn maag deed ik de deur open. Binnen rook het vertrouwd: koffie, lavendel, haar geur.
En daar lag ze.
Kalm.
Vredig.
Alsof ze gewoon lag te slapen.
Ik riep haar naam. Nog eens.
Maar het bleef stil.
Mijn moeder was er niet meer.
De wijsheid die pas achteraf kwam
Sinds die dag draag ik haar stilte met me mee.
Ik had nog zoveel willen zeggen.
Nog één keer haar stem horen, haar vasthouden en haar vertellen hoe dankbaar ik ben.
Maar spijt geeft geen antwoord.
Spijt heeft geen stem.
Alleen de echo van woorden die te laat kwamen.
Voor jou, die dit leest
We gaan er vaak vanuit dat er morgen nog tijd is.
Nog een moment om te bellen.
Nog een keer om langs te wippen.
Maar soms komt er geen “morgen”.
Dus als je moeder nog leeft —
bel haar.
Luister naar haar verhalen, ook al heb je ze al honderd keer gehoord.
Laat haar weten dat je luistert.
Dat je haar ziet.
Dat ze ertoe doet.
Want er komt een dag dat je telefoon stil blijft,
en je zult verlangen naar nog één belletje.
Niet omdat ze iets van je nodig heeft.
Maar gewoon…
omdat ze van je houdt. ❤️
