“Mijn naam is Linda, maar dat is niet hoe ik echt heet. Ik wil anoniem blijven. Vandaag deel ik een ervaring die misschien herkenbaar is voor veel ouders: de schoolfoto’s van mijn zoon.
Je verwacht een dierbare herinnering, maar wat ik kreeg, viel behoorlijk tegen. Ik ben ervan overtuigd dat de juf wel iets beter had kunnen opletten.” Het leek een gewone dag zoals elke andere schoolfotodag.
Ik had mijn zoon netjes aangekleed, zijn haar gekamd, en hij ging met een stralende lach naar school.
Toen ik hem die ochtend uitzwaaide, stelde ik me al voor hoe schattig hij op de foto’s zou staan. Maar toen ik de foto’s terugzag, schrok ik enorm. Mijn zoon stond erop met een verwarde blik, zijn haar in de war alsof hij zo uit bed kwam.
Zijn kleren waren gekreukeld, en hij had een ongelukkig gezicht. Ik kon mijn ogen niet geloven.
Misschien is het niet helemaal eerlijk om de juf de schuld te geven. Maar ik vraag me wel af: had ze niet even kunnen controleren of alles goed zat voordat mijn zoon op de foto ging?
Een simpele kam door zijn haar of zijn shirt even recht trekken had al een enorm verschil kunnen maken.
Toen ik mijn zorgen deelde met de school, kreeg ik een standaardantwoord: “Volgend jaar beter.” Maar daar gaat het niet om. Het gaat over de zorg en aandacht voor details die onze kinderen verdienen, vooral bij speciale momenten die we willen koesteren.
Deze ervaring heeft me doen inzien dat ik misschien meer betrokken moet zijn bij zulke gelegenheden. Volgend jaar zorg ik er zelf voor dat alles goed verloopt. Uiteindelijk gaat het om de herinneringen die we voor onze kinderen maken en koesteren.
Ik deel dit verhaal niet om iemand de schuld te geven, maar om bewustzijn te creëren over hoe kleine dingen een groot verschil kunnen maken. En om duidelijk te zijn, ‘Linda’ is een verzonnen naam om mijn privacy te beschermen.
