Anja zat aan haar keukentafel en keek met een bedenkelijke blik naar buiten, naar haar tuin. Ze was gek op dit kleine stukje groen; het was haar toevluchtsoord na drukke werkdagen. Maar sinds een paar weken werd die rust verstoord door de nieuwe buren. Die waren pas naast haar komen wonen, en hun tuinfeestjes, die vaak tot laat in de nacht doorgingen, waren behoorlijk luidruchtig. Anja was echter niet iemand die snel klaagde. “Laat ze genieten,” dacht ze, “zolang ze maar een beetje rekening houden met anderen.”
Maar nu hadden de buren een nieuwe klacht. Ze vonden dat ze te weinig privacy hadden. Ze voelden zich ‘begluurd’, vooral door Anja, en wilden een hogere schutting tussen de tuinen. Anja had hen vriendelijk verteld dat ze de huidige schutting van 1,80 meter prima vond en niet van plan was om die te verhogen. Tot haar verbazing stelden de buren voor dat zij de kosten van een hogere schutting op zich zou nemen.
“Meen je dat?!” dacht Anja. Ze kon het niet bevatten. “Jullie willen een hogere schutting, en ik moet ervoor betalen? Wat een belachelijk idee!” Ze voelde de boosheid opkomen. Ze werkte hard voor haar geld en had geen zin om zomaar honderden euro’s uit te geven aan een schutting die ze zelf niet nodig vond.
De volgende dag zat er een brief in haar brievenbus. Het was van de buren. Ze eisten nu officieel dat de schutting verhoogd zou worden, en ze hintten dat ze, als Anja weigerde, een klacht zouden indienen bij de gemeente. De boodschap was duidelijk: als Anja niet betalingen wilde doen, zouden ze haar leven lastig maken.
Lees verder op de volgende pagina…
