Marie is 81 en woont alleen in een stil dorpje. Ze voelt zich vaak een beetje alleen. Haar vier volwassen kinderen hebben hun eigen drukke leventjes. Hoewel Marie gek op hen is, vallen de telefoontjes die ze krijgt niet zo vaak en meestal alleen als ze iets nodig hebben. “Ze bellen alleen als er iets is dat ze nodig hebben,” merkt ze op met een zachte stem.
Haar leven heeft altijd om haar gezin gedraaid. Ze was er altijd voor hen, of het nu was om kleding te repareren of om op de kleinkinderen te passen. Haar huis leek ooit een gezellige chaos met kinderen die overal speelden en de geur van versgebakken koekjes. Maar die tijd is voorbij; haar kinderen maken hun eigen levens mee elders.
Marie snapt dat ze het druk hebben, maar de sporadische telefoontjes doen haar pijn. Ze mist de lange gesprekken, samen herinneringen ophalen en gewoon het gemak van praten zonder dat het om iets gaat. Als ze zelf probeert te bellen, zijn de reacties vaak té kort en gehaast, wat haar verdrietig maakt.
Ondanks dat ze begrijpt dat haar kinderen druk zijn, voelt ze zich steeds meer afgezonderd en buiten gesloten. Marie vult haar dagen met boeken lezen, puzzels maken, en wandelingen, maar de stilte thuis blijft zwaar. Ze wil haar kinderen niet tot last zijn, maar ze mist de band en het gevoel dat ze er nog toe doet, als moeder, niet alleen als iemand die helpt.
Ze vraagt zich af of haar toekomst zal bestaan uit een leven vol eenzaamheid, waar kleine dingen zoals tuinieren en bakken haar moeten afleiden. Ondanks haar begrip voor hun volle agenda’s, hoopt Marie op meer spontane belletjes en momenten waarop ze echt contact heeft met haar kinderen. Ze verlangt naar de tijd dat haar huis weer bruisde van de liefde, en ze hoopt dat haar kinderen ooit beseffen hoeveel ze voor hen betekent, niet alleen als hulp, maar als de moeder die altijd onvoorwaardelijke liefde heeft gegeven.
Hoe zou jij hiermee omgaan?
