Je kunt er amper nog omheen: overal hoor je wat je wel en niet zou moeten doen voor het klimaat. Ondanks al die adviezen blijf ik vasthouden aan mijn houtkachel. Veel mensen vinden het slecht voor het milieu, maar voor mij is het zoveel meer dan een warmtebron.
Sinds mijn man en ik hier veertig jaar geleden kwamen wonen, staat die kachel in onze woonkamer. Hij hield van het knetteren van de vlammen, de geur van vers gekloofd hout en de gloed die gure winteravonden zacht maakte. Het was geen luxe, het hoorde bij ons leven. Nu hij er niet meer is, komt ieder vuurtje met een golf aan herinneringen mee.
De buurt om me heen is in die tijd compleet veranderd. Er zijn jonge gezinnen bijgekomen, alles oogt moderner en gesprekken gaan vaak over duurzaamheid en wat we aan de toekomst verschuldigd zijn. Dat snap ik ook wel. Toch is die kachel voor mij het kloppend hart van mijn huis. Dat zomaar opgeven omdat anderen het liever anders zien, voelt voor mij niet redelijk.
Verandering en herinnering
“Toos, die rook is echt niet goed voor de lucht, hoor.” en “Op elektriciteit stoken is veel groener!” Zulke opmerkingen hoor je me regelmatig krijgen. De buren zeggen soms dat ze de rook ruiken en dat hun kinderen er last van hebben. Ik weet heus dat de stad al genoeg vervuiling kent, maar waarom zou ik mijn manier van leven zomaar inruilen?
Op mijn 75e wil ik vooral zelf kiezen. Die kachel geeft sfeer, haalt herinneringen naar boven en warmt mijn huis zonder dat ik vastzit aan weer duurdere stroomprijzen. Soms lijkt het alsof de felste duurzaamheidsfans vergeten dat er meer is dan cijfers en uitstootcurves.
Ik heb heus geprobeerd minder te stoken, maar helemaal stoppen voelt niet haalbaar. Ik steek ’m nog aan op de guurste dagen of als ik die echte, ouderwetse warmte mis. In de schuur ligt nog hout dat mijn man ooit heeft gekapt, en zolang dat er ligt, gebruik ik het. Voor mij draait het om herinneringen en dat unieke thuisgevoel.
Ik vraag me wel eens af of de jonge gezinnen hier dat snappen. Zie je wel dat sommige dingen niet zomaar te vervangen zijn door iets moderns? Misschien vinden ze het ouderwets, maar voor mij is het gewoon mijn manier van leven.
Ik weet dat mijn keuze niet populair is. Veel mensen vinden dat ik me moet schikken voor het grotere geheel. Maar die kachel hoort bij mij, net als de herinneringen eraan. Zolang ik er ben, zal er af en toe een vlammetje in mijn woonkamer blijven branden.
