Sara: Sinds Teun en ik zijn gaan samenwonen, is er behoorlijk wat veranderd. We hebben ons eigen stekkie opgebouwd en genieten van elkaars gezelschap. Toch is er iets waar ik echt niet aan kan wennen: zijn ouders. Elke week staan ze onaangekondigd op de stoep, en ik vind dat best wel vervelend.
Te dichtbij
Teun en ik wonen dicht bij zijn ouders, misschien was dat mijn eerste miss stap. Zodra ze wisten dat we een huis samen hadden, begonnen ze hun bezoekjes meteen te plannen. In het begin vond ik het nog gezellig, maar nu wordt het me te veel. Het voelt als een verplichte kost en ik zie er elke keer opnieuw tegen op.
De lange bezoekjes en bemoeienis
Het probleem is dat ze elke keer lang blijven plakken. Ze komen soms op een doorsnee avond of zondagmiddag langs, en voor ik het doorheb zijn we uren kwijt. Ze overspoelen me met vragen over onze huishoudelijke beslissingen, inrichting en zelfs kleine keuzes. Hun intenties zijn vast goed, maar het voelt vaak als kritiek. Het lijkt wel of ze constant onze levensstijl onder de loep nemen en dat ik moet zorgen dat alles perfect is.
Teun ziet het probleem niet
Wat ik misschien het moeilijkste vind, is dat Teun er helemaal niet mee zit. Hij is gewend zijn ouders vaak te zien en vindt dat familieband belangrijk. Maar voor mij voelt het alsof we ons eigen leven niet helemaal kunnen vormgeven. Elke week gooit hun onverwachte bezoek roet in het eten, zonder dat ik daarom heb gevraagd. Ontspannen als ze er zijn lukt niet, het voelt alsof ik in mijn eigen huis onder toezicht sta.
Twijfels om het aan Teun te vertellen
Ik twijfel of ik er met Teun over moet praten, ik ben bang dat hij het niet zal begrijpen. Laatste wat ik wil is dat hij denkt dat ik zijn ouders niet mag, want dat is zeker niet zo. Ze zijn vriendelijk en zorgzaam, maar ik wil ook wat ruimte voor onszelf. Ik zou willen dat ons huis een plek blijft waar we vrij kunnen zijn, zonder dat zijn familie constant betrokken is. Maar hoe begin ik zo’n gesprek zonder hem te kwetsen?
Een oplossing zoeken
Het liefst zou ik willen dat ze wat minder langskomen, of dat we op zijn minst afspraken maken over de bezoeken. Ik vraag me af of dat redelijk is, of dat ik gewoon moet leren omgaan met hun aanwezigheid. Misschien is het normaal om als partner wat meer verdraagzaamheid te hebben voor de ouders van je vriend, maar ik vind het lastig.
Wat zou de lezer doen?
Wat zou jij doen? Hoe pak je frequente en langdurige familiebezoeken aan zonder dat je partner boos op je wordt? Heb je tips of ideeën om deze situatie op een rustige manier bespreekbaar te maken? Deel je advies!
