Evelien is 34, moeder van een jongen van zes, en was onlangs compleet overrompeld door frustratie. Haar zoon ging na school spelen bij een klasgenoot en kreeg daar, tegen alle afspraken in, een koekje aangeboden. Terwijl zij juist heel precies had doorgegeven wat hij wel en niet mocht eten. Voor sommigen lijkt het een kleinigheid, maar voor Evelien draait het om meer dan alleen dat tussendoortje: het gaat ook om het serieus nemen van haar opvoedregels.
Bij het afspreken na school had ze, zoals ze altijd doet, de gastouder – in dit geval de moeder van het vriendje – een duidelijk overzicht meegegeven. Ze had zorgvuldig opgeschreven wat haar zoon prima kan hebben en wat ze liever vermijdt, zoals snoep, koekjes en bepaalde frisdranken.
Opvoedregels en het belang van vertrouwen
Dat ene moment zorgde bij Evelien voor een storm aan emoties, vooral omdat haar verzoek om zich aan de eetregels te houden niet werd gevolgd. Toen haar zoon thuis vol trots vertelde over het koekje dat hij had gekregen, voelde ze de irritatie meteen opborrelen. Hoe kan de moeder van het vriendje zomaar voorbijgaan aan wat zij als ouder uitdrukkelijk had aangegeven?
Haar regels zijn niet uit de lucht gegrepen. “Ik ben serieus als het om de gezondheid van mijn kind gaat,” vertelt ze. Dat koekje zat vol dingen die ze juist probeert te vermijden. Voor haar is voeding een basis van opvoeden. “Een kinderlichaam is kwetsbaar; wat je erin stopt, doet direct iets met hun groei en welbevinden,” benadrukt ze.
Maar het ging haar niet alleen om dat koekje. Evelien had verwacht dat de moeder haar verzoek zou respecteren. Het draait voor haar ook om vertrouwen tussen ouders: als je iets vraagt, wil je dat het simpelweg wordt nageleefd. Dat vertrouwen voelt nu aangetast.
Steeds weer vraagt ze zich af hoe iemand zulke heldere afspraken naast zich neer kan leggen. Wanneer je aangeeft wat je kind wel en niet mag, is het toch niet ingewikkeld om je daaraan te houden? De boosheid komt vooral voort uit het idee dat haar keuzes zomaar terzijde zijn geschoven. “Het is groter dan dat ene koekje,” zegt ze. “Het idee dat iemand denkt beter te weten wat goed is voor mijn kind dan ikzelf, daar wringt het.”
Deze ervaring zet haar aan het denken over hoe andere ouders omgaan met afspraken die je met elkaar deelt. Ze ziet nu nog duidelijker dat niet iedereen dezelfde prioriteit geeft aan bewuste voeding en consequente opvoedregels. “Ik wil niet klinken als een overdreven strenge ouder, maar ik sta ergens voor: de gezondheid van mijn zoon.”
Vooruitkijkend hoopt ze op meer begrip en respect van andere ouders. Ze blijft bij haar principes, ook na deze tegenvaller. “Ik snap dat niet iedereen even strikt is als ik. Maar als iemand duidelijk aangeeft wat hun kind wel of niet mag, dan hoort dat gerespecteerd te worden,” zegt ze met een diepe zucht.
Evelien droomt van een omgeving waarin ouders elkaars keuzes steunen, ook als die verschillen van wat je zelf zou doen. “Hoe kunnen we van kinderen verwachten dat ze respectvol met elkaar omgaan, als wij dat zelf niet laten zien?” Ze hoopt dat haar verhaal anderen prikkelt om bewuster om te gaan met wat er voor andermans kinderen wordt besloten.
