Van Meijeren wil tempo maken met het coronadossier
De parlementaire enquête naar het coronabeleid had hét moment moeten zijn waarop de mist eindelijk optrekt. Na jaren van strenge maatregelen, dichtgeslagen scholen, omvallende bedrijven en gigantische overheidsuitgaven willen veel mensen weten waarom er zo is besloten en wie daarvoor aan het roer stond. Volgens Tweede Kamerlid Gideon van Meijeren blijft die helderheid uit. Hij ziet een commissie die amper vordert en noemt dat onacceptabel in een democratie waarin je rekenschap hoort af te leggen.
Stilstand schaadt het vertrouwen
In de Kamer sloeg hij alarm: de boel zit vast en niemand lijkt haast te maken met het achterhalen van wat er precies is gebeurd. Ondertussen gingen ondernemers failliet, liepen kinderen leerachterstanden op, worstelen jongeren met hun mentale gezondheid en voelt de zorg de nasleep nog steeds. Dan mag je verwachten dat de politiek alles op alles zet om antwoorden te vinden. Toch gebeurt er volgens hem te weinig, waardoor het vermoeden groeit dat er bewust op de rem wordt getrapt.
Hoofdrolspelers moeten gewoon komen uitleggen
Voor Van Meijeren is het helder: zonder de belangrijkste besluitvormers te horen blijft de enquête half werk. Namen als Mark Rutte, Hugo de Jonge, Sigrid Kaag en Jaap van Dissel horen volgens hem vanzelfsprekend op de lijst. Zij zaten aan de knoppen. Als je hen niet onder ede hoort, blijft het bij fragmenten. De vraag is dus: durft de Kamer degenen te bevragen die echt de beslissingen hebben genomen?
Vrees voor afschermen van pijnlijke conclusies
Het woord doofpot valt steeds vaker. Van Meijeren vreest dat de enquête bewust wordt afgeremd om scherpe conclusies te vermijden. Stel dat blijkt dat bepaalde maatregelen mager onderbouwd waren of juridisch wankel stonden, dan zijn de politieke gevolgen mogelijk groot. Juist daarom, zegt hij, moet de commissie niet verzinken in formaliteiten maar kiezen voor volledige openheid, ook als dat ongemakkelijk is.
Transparant over keuzes en de onderliggende argumenten
Tijdens de crisis kreeg het vertrouwen in de overheid harde klappen. Veel mensen hadden het idee dat hun zorgen werden weggewuifd. Nu de regels voorbij zijn, blijft het wantrouwen hangen doordat uitleg uitblijft. Er is duidelijkheid nodig over de besluitvorming rond vaccinaties en mogelijke bijwerkingen, de redenen voor schoolsluitingen, de invloed van lobbyclubs, waar de miljarden precies naartoe gingen en de wetenschappelijke basis onder lockdowns. Zolang die vragen blijven liggen, vullen speculatie en polarisatie het gat.
Waarom geen debat over hoe het ervoor staat?
Van Meijeren vroeg om een plenair debat over de voortgang, maar kreeg daar geen meerderheid voor. Dat riep verbazing op: waarom zou je niet willen praten over een van de belangrijkste onderzoeken van nu? Critici zien daarin een reflex om elkaar te sparen, omdat veel betrokkenen zelf beleid maakten. Voorstanders van een behoedzame aanpak vinden juist dat de commissie zorgvuldig moet werken. Maar dat is lastig te verkopen als je van buitenaf weinig beweging ziet.
De maatschappij draagt de littekens
De gevolgen zijn niet abstract. Familiebedrijven gingen ten onder, mensen raakten geïsoleerd en in verpleeghuizen nam je soms afscheid door het raam. Dat raak je niet snel kwijt. Daarom willen veel Nederlanders weten: waren alle maatregelen echt noodzakelijk, zijn de kosten en maatschappelijke schade eerlijk meegewogen, en zijn fouten erkend en hersteld?
Niet om te straffen, maar om te leren
De coronaperiode trok een scheidslijn door het land: sommigen vonden strenge regels onvermijdelijk, anderen voelden zich klemgezet. Juist daarom moet het onderzoek eerlijk en compleet zijn. Van Meijeren benadrukt dat het niet draait om afrekenen, maar om lessen trekken. Waar wetenschap, politiek en macht in elkaar grijpen zonder voldoende tegenspraak, ontstaan risico’s. Besluiten die achter gesloten deuren zijn genomen vragen achteraf om des te meer uitleg.
De bal bij commissie en Kamer
Volgens Van Meijeren staat de enquête op een kruispunt: of er wordt doorgepakt en iedereen met verantwoordelijkheid wordt onder ede gehoord, of het blijft hangen in voorzichtigheid en procedurepraat. Hij kiest duidelijk voor het eerste. Het is nu aan de politiek: durft de Kamer het hele verhaal op tafel te leggen?
Nu is het tijd voor echte verantwoording
Eén ding staat vast: wegkijken kan niet meer. Steeds meer mensen vragen om transparantie die niet afgezwakt of weggemoffeld wordt. Het coronabeleid heeft diepe sporen achtergelaten; zonder eerlijke terugblik groeit het wantrouwen verder. Openheid is geen luxe, maar een democratische plicht. Een land dat fouten niet erkent, loopt kans ze te herhalen. Nu de pandemie achter je ligt, is dit het moment om scherp te evalueren—niet om terug te slaan, maar om voortaan sterker en eerlijker te handelen.
