Mandy is 52 en nam onlangs een besluit dat haar wereld even deed wankelen. In haar woonkamer, tussen haar geliefde planten en stapels boeken, blikt ze terug op iets van kort geleden. De zon valt breed naar binnen, maar haar hoofd is ergens anders. Ze zegt: “Ik heb mijn kat na een week alweer teruggebracht naar het asiel, omdat hij veel te aanhankelijk was.” Daarmee begint een gesprek over hoe onvoorspelbaar en pittig een huisdier soms kan zijn.
Het idee om een dier in huis te nemen speelde al een tijd door haar gedachten. “Ik dacht dat een kat mijn leven gezelliger zou maken,” vertelt ze. “Ik ben dol op dieren, en het leek me heerlijk om zo’n zacht maatje om me heen te hebben.”
Toen ze eenmaal de knoop had doorgehakt, ging ze naar het asiel. Daar ontmoette ze een klein katje met grote, sprekende ogen en een speels karakter. “Op dat moment voelde het alsof het zo moest zijn,” zegt ze, met een glimlach bij de herinnering aan hun eerste ontmoeting.
Thuis kwam de werkelijkheid echter snel bovendrijven. “Ik merkte dat hij meer ruimte en aandacht vroeg dan ik had voorzien,” legt Mandy uit. “De eerste dagen waren fantastisch. Hij speelde, kroop op mijn schoot en gaf me veel warmte. Maar daarna begon hij onafgebroken te miauwen en zocht hij voortdurend contact. Het leek alsof ik geen minuut meer voor mezelf had.”
Die constante vraag om aandacht overviel haar. “In plaats van ontspannen werd het beklemmend,” geeft ze toe. “Mijn dagen draaiden meer om hem dan om mij, en het voelde als een extra fulltime baan bovenop alles wat ik al doe.”
Terugblik en de uiteindelijke keuze
In die korte periode leerde Mandy veel over wat ze nodig heeft en waar haar grenzen liggen. “Ik had nooit gedacht dat ik zou twijfelen, maar ik bleek niet klaar voor de verantwoordelijkheid die bij een huisdier komt kijken,” zegt ze eerlijk. “Het deed pijn om hem terug te brengen, want het was echt een lief dier.”
Na lang wikken en wegen en praten met vrienden en familie besloot ze hem terug naar het asiel te brengen. “Het was een van de moeilijkste keuzes die ik ooit maakte,” zegt ze met trillende stem. “De medewerkers waren heel begripvol en zeiden dat het soms gewoon niet klikt tussen mens en dier.”
Die stap bracht ook helderheid. “Sommigen zeiden dat het goed was om te stoppen als het niet goed voelde, anderen vroegen of ik niet langer had kunnen doorzetten,” vertelt ze. “Dat maakte het ingewikkeld.”
Mandy denkt nog vaak aan het katje en hoopt dat hij nu ergens is waar hij helemaal tot zijn recht komt. “Ik wens hem een thuis waar hij alle aandacht krijgt die hij nodig heeft,” verzucht ze. “Ik weet dat het niet alleen aan mij lag, maar toch voel ik me schuldig. Waarom vond ik het niet gewoon fijn genoeg?”
Toch leverde de ervaring waardevolle inzichten op. “Ik heb geleerd dat eerlijk naar jezelf kijken essentieel is. Huisdieren zijn geen speelgoed; je moet echt goed nadenken,” zegt ze. “Neem de tijd voordat je besluit om een dier in huis te nemen.”
Misschien komt er in de toekomst weer een dier, maar dan bewuster. “Ik wil eerst goed uitzoeken wat ik echt wil,” legt ze uit. “En kijken welk dier echt bij mij en mijn leven past.” Het werd duidelijk dat een huisdier niet alleen draait om liefde, maar ook om de juiste match en het juiste moment.
“Het heeft me dichter bij mezelf gebracht,” zegt Mandy. “Soms is liefhebben ook loslaten, hoe lastig dat ook is.” Ze glimlacht en laat haar ogen door de kamer gaan. “Voor nu wacht ik nog even, tot ik zeker weet dat ik klaar ben voor een nieuw harig maatje.”
