Rachids Keuze
Net buiten de stad, in een knus dorpje, vind je een pizzeria die meteen opvalt. Eigenaar Rachid, 43 jaar en doorgewinterd in de horeca, hanteert er een bijzondere regel: kinderen jonger dan acht zijn niet welkom. Die keuze levert zowel applaus als afkeurende blikken op, maar voor Rachid voelt het als de beste manier om zijn zaak en gasten te dienen.
Met ruim twintig jaar ervaring weet hij hoe bepalend sfeer is. Terwijl hij aan de bar een espresso nipt, zegt hij: “Mensen hebben niet altijd door hoe belangrijk de ambiance is.” Hij wil dat je bij hem even loskomt van de drukte en gewoon lekker eet. De laatste jaren merkte hij echter dat dat lastiger werd door jonge kinderen. “Hoe schattig ze ook zijn, kleintjes kunnen flink rumoerig zijn.”
Hij geeft kinderen niet de schuld, maar ziet wel dat ze de rustige setting die hij nastreeft kunnen doorbreken. “Ik heb zelf kids opgevoed, dus ik weet hoe pittig uit eten met een peuter kan zijn. Maar mijn zaak is klein, en jonge kinderen kunnen de beleving van andere gasten verstoren.”
Dat hij kinderen onder de acht niet toelaat, kwam niet spontaan tot stand. Het was een beslissing waar hij lang mee geworsteld heeft, balancerend tussen openstaan voor iedereen en het bieden van een fijne, ontspannen ervaring aan zijn vaste gasten.
“Als er meerdere gezinnen binnenstapten, werd het soms gewoon te druk. Moeie of verveelde kleintjes maken geluid. Dat is zwaar voor ouders, maar ook voor gasten die rustig willen eten. Op een bepaald moment werkte het niet meer.”
Een Lastige Knop om Door te Hakken
Volgens Rachid was zo’n rigoureuze maatregel nodig om het comfort van zijn andere gasten te waarborgen en de kwaliteit van hun avond te verbeteren. Steeds vaker kreeg hij signalen van trouwe bezoekers dat de drukte en het lawaai ervoor zorgden dat ze niet meer echt konden ontspannen.
Met dubbele gevoelens zette hij de regel uiteindelijk door. “Je wilt niemand buitensluiten. Maar het welzijn van mijn gasten gaat voor. Ik moest een keuze maken om de rustige sfeer en de beleving op niveau te houden.”
De manier waarop hij het communiceerde, pakte hij bewust zorgvuldig aan. Hij wilde voorkomen dat mensen zouden denken dat hij iets tegen kinderen heeft. “Ik leg altijd uit dat het draait om de vibe die ik hier wil neergezetten. Een plek waar je relaxed kunt genieten, dat is mijn doel.”
Hoewel hij eerst vreesde voor boze reacties, bleek de respons vooral positief. “Veel vaste klanten snapten het. Sommigen noemden het moedig, anderen zeiden dat ze juist door deze regel vaker komen.”
Rachid snapt ook dat niet iedereen het ermee eens is. “Sommigen vinden het bot of discriminerend. Ik benadruk dan dat het niet om een hekel aan kinderen gaat, maar om de ervaring die ik wil bieden. Er zijn genoeg andere plekken waar gezinnen hartstikke welkom zijn; mijn pizzeria is dat gewoon niet.”
Ondanks kritiek staat hij volledig achter zijn keuze. “Dit is mijn zaak, mijn passie. Ik werk keihard om een plek te maken waar je echt tot rust komt en lekker eet. Soms horen lastige beslissingen daarbij. Uiteindelijk draait het om tevreden gasten.”
Met zichtbare trots loopt Rachid langs de tafels en heet hij iedereen welkom. “Als ik zie dat mensen ontspannen zitten en met een glimlach van hun pizza genieten, weet ik dat ik goed heb gekozen. Het gaat niet om hoeveel mensen er binnen zijn, maar hoe ze zich voelen. Dáár draait het om.”
Zijn beleid om kinderen onder de acht niet toe te laten blijft gesprekstof, zowel in de zaak als in de buurt. Maar voor Rachid is het helder: hij zoekt de balans tussen rust, kwaliteit en gastvrijheid. “Ik wil dat je hier met een goed gevoel aanschuift, en gelukkig zie ik dat nu ook gebeuren,” zegt hij tevreden.
