Je ouders zijn meestal de mensen aan wie je het meest hangt. Ze brengen je op de wereld, voeden je op, moedigen je aan in wat je wilt doen en zijn er tijdens je groei met zowel morele als financiële steun. Ze zouden door het vuur gaan voor hun kinderen. Toch komt er een moment dat je je eigen pad kiest, zelfstandig wordt en op eigen benen staat. Maar hoe ver reikt dan nog hun plicht om bij te springen? Precies die vraag hield de dochter in dit verhaal bezig, dus besloot ze raad te vragen aan internetgebruikers.
In een familierechtsituatie vertelde een dochter over het dilemma dat haar niet losliet. “Ik vraag me af of ik me als een rotmens gedraag,” begon ze. “Als dat zo is, zeg het dan maar. Laat me het uitleggen. Ik kom uit een doorsnee middenklassegezin. We kwamen niets tekort en hadden wat we nodig hadden. Met de jaren, deels geluk en deels hun inzet, zijn mijn ouders heel welgesteld geworden. Ze verdienen enorm, hebben twee huizen – één waar ze wonen en één dat ze verhuren – en blijven slimme investeringen doen,” vertelde ze.
Zelf woont ze al lang niet meer thuis. Ze heeft een baan, een eigen huis, een partner en kinderen, maar financieel is het krap. Samen werken zij en haar man fulltime, maar stoppen kan niet vanwege de hypotheek en vaste lasten. Niet omdat ze in armoede zitten, maar omdat er veel extra kosten zijn voor de kids. Zoals ze zegt: “Het grootste probleem is dat we niets kunnen sparen. Alles gaat op, vooral aan onze kinderen. Ik weet dat veel gezinnen dit herkennen.”
Het ongemak rond financiële steun van je ouders
“Hier wordt het dus ongemakkelijk,” gaf ze toe. “Is het verkeerd dat ik mezelf afvraag of mijn ouders ons zouden kunnen helpen? Ik zie leeftijdsgenoten zonder moeite om financiële steun vragen en die krijgen dat dan ook. Mijn ouders weten hoe we ervoor staan, maar ze hebben nooit aangeboden om bij te springen. Ik snap dat ik niets kan eisen en ik ben vroeger heus geholpen, maar het steekt. Wij ploeteren en zij hebben zóveel dat ze ons simpel zouden kunnen ontlasten. Ik zou mijn kinderen altijd helpen. Is het raar dat ik er zo over denk?”
Veel lezers waren kritisch richting de ouders. Velen zeiden dat zij, als ze in die welvarende positie zaten, hun kind direct zouden helpen. Voor hen zou het geen groot offer zijn, maar simpelweg een manier om wat lucht te geven. Waarom zouden ouders wachten tot er expliciet om hulp wordt gevraagd, in plaats van zelf iets aan te bieden?
Diezelfde mensen gaven haar ook een concreet advies: “Als ze niets zeggen, vraag het dan gewoon. Ze kunnen er niet omheen als je het duidelijk maakt.” En opvallend veel anderen vertelden dat ze iets soortgelijks hadden meegemaakt zonder duidelijke reden.
Wat vind jij dat deze ouders zouden moeten doen? Is het redelijk om financiële steun aan je ouders te vragen, ook als je allang volwassen bent? Deel je mening en ervaringen in de reacties.
