Voor je staat een kerel met een woeste, lange baard, ongekamde lokken, een zwierige mantel en ogen die alles opnemen — alsof hij zojuist in een vreemd universum is gedropt. Hij oogt als een sprookjesmagiër, maar zijn houding heeft ook iets grappigs. Je hoofd gaat al snel naar een fantasyfilm, een ouderwets kinderprogramma of zo’n obscure cultfavoriet.
Maar wie is die zonderlinge verschijning eigenlijk? En hoe komt het dat hij oogt alsof hij rechtstreeks uit de middeleeuwen is weggelopen?
Het is ‘m: Catweazle!
De man op de foto is Catweazle, een eigenzinnige tovenaar uit de gelijknamige Britse tv-serie uit de jaren zeventig. Hoewel hij geen typische ‘filmster’ was, groeide Catweazle — vertolkt door acteur Geoffrey Bayldon — uit tot een echte cultheld op de buis, ook in Nederland.
Catweazle is een tovenaar uit de middeleeuwen die door een mislukte betovering pardoes in de twintigste eeuw belandt. Overweldigd — en soms doodsbang — probeert hij zich staande te houden in de moderne tijd, die voor hem voelt als pure toverkunst. Telefoons noemt hij ‘telligrafonen’, elektriciteit is ‘elektrickery’, en de rest blijft één groot raadsel.
De serie sloeg aan bij jong én oud door de mix van humor, fantasie en het aandoenlijke onbegrip van Catweazle voor alles wat nieuw en modern was. Zijn kreten als “Salmydalor!” en “Shinyshine!” zijn inmiddels iconisch.
Catweazle is veel meer dan een grappige zonderling — voor een hele generatie is hij een nostalgisch symbool van magische tv-momenten. Herkende je ’m meteen, of had je ’m niet meer op het netvlies?
