Na decennia zwoegen in de bouw ontdekte Johan (70) dat zijn geluk niet hier te vinden was, maar helemaal aan de andere kant van de wereld. In Thailand voelt liefde volgens hem nog echt en ongerept – iets wat hij in Nederland is kwijtgeraakt.
Van de steiger de wereld in
Vier decennia stond Johan op bouwplaatsen, met eelt op z’n handen en trots in z’n borst. “Vuile handen? Geen probleem,” zegt hij. “Ik heb letterlijk meegebouwd aan dit land. En toen ik met pensioen ging, vond ik dat het tijd werd om eindelijk te gaan genieten.”
Dat genieten begon hij thuis, maar al snel werd het te stil. Zijn huwelijk met Anne – zijn jeugdliefde – liep na dertig jaar stuk. “We groeiden gewoon uit elkaar,” zegt hij. “Anne is een lieve vrouw, maar we zaten niet meer op dezelfde golflengte. Alles ging over gelijk halen en eerlijk verdelen. Op den duur voelde het meer als een vergadering dan als een relatie.”
De eerste keer naar Thailand
Op aansporing van een vriend boekte Johan een ticket naar Thailand. “Hij zei: ‘Joh, ga eens ergens anders kijken.’ En hij had gelijk. Zodra ik landde, viel de ballast van me af. Mensen glimlachen naar je, het eten is fantastisch, de zon doet de rest. Je voelt je direct welkom.”
Tijdens zijn derde verblijf leerde hij Lek kennen, een 48-jarige vrouw die in een klein restaurantje werkte. “Die lach van haar kon je niet missen,” vertelt Johan. “We raakten aan de praat en het was meteen alsof we elkaar al jaren kenden. Geen gedoe, geen afstand. Alleen warmte.”
“Hier moet alles precies half-half”
Na de scheiding bleek opnieuw beginnen in Nederland lastig. “Vrouwen willen hier hun eigen boontjes doppen, en dat begrijp ik. Maar soms voelt het alsof het is doorgeslagen: alles moet precies fifty-fifty. Liefde lijkt een rekensom geworden.”
Volgens Johan ligt het niet bij vrouwen als personen, maar aan hoe de maatschappij is verschoven. “Mannen mogen geen mannen meer zijn, en vrouwen geen vrouwen. Klinkt misschien ouderwets, maar zo voelt het voor mij.”
Hij benadrukt dat hij geen volgzame partner zoekt. “Dat is een misvatting. Ik wil iemand die plezier heeft in zorgen, koken, samen zijn, omdat ze dat zélf wil. Niet omdat het hoort. In Thailand is dat nog heel normaal. Daar draait het om verbondenheid.”
Liefde met kilometers ertussen
Johan en Lek zien elkaar een paar keer per jaar. “Dan logeer ik een paar maanden bij haar in het dorp,” vertelt hij. “Ze heeft een bescheiden huisje; we koken samen, we wandelen en we lachen veel. Het leven is er eenvoudiger. In Nederland is alles duur en gehaast; daar heeft tijd nog waarde.”
Zijn kinderen moesten wennen aan zijn nieuwe relatie. “Eerst vonden ze het vreemd en dachten ze dat ze achter mijn geld aanzat. Maar toen ze haar ontmoetten en zagen hoe ze met me omgaat, begrepen ze het beter. Ze zien dat ik gelukkig ben.”
“Daar voel ik me weer echt man”
Johan wil de rest van zijn leven blijven pendelen tussen Nederland en Thailand. “Met mijn pensioen kan ik daar prima leven. En als ik hier ben, zie ik mijn kleinkinderen. Voor mij is dat de ideale balans.”
Hij staart even voor zich uit en zegt dan zacht: “Weet je wat het is? In Thailand voel ik me weer man. Gewoon gewaardeerd om wie ik ben, niet om wat ik verdien of doe. En dat gevoel… dat is onbetaalbaar.”
“Iedereen vindt geluk op zijn eigen manier”
Johan weet dat zijn kijk niet bij iedereen in de smaak valt. “Sommigen vinden me ouderwets, anderen noemen het naïef. Maar ik heb geleerd niet te leven naar wat anderen vinden. Iedereen zoekt zijn eigen weg naar geluk, en die van mij ligt, hoe je het wendt of keert, aan de andere kant van de wereld.”
