Wouter loopt muurvast op de huizenmarkt
Wouter is 34 en het hele huizenjachtgedoe is hij meer dan zat. Met z’n vriendin zit hij al bijna twee jaar avonden op Funda en hangt hij regelmatig bij makelaars aan de lijn. Telkens als ze denken dat ze raak schieten, is het huis alweer weg of vliegt de vraagprijs omhoog. “Je stopt er alles in, maar je bent steeds te laat,” zucht hij. Voor zijn gevoel is de markt hem continu net één stap voor.
Ruimte die stilstaat tegenover benauwde appartementen
Wat hem het meest frustreert? Dat veel gepensioneerden in ruime eengezinswoningen blijven wonen. Vaak met z’n tweeën in een huis met meerdere slaapkamers en een tuin waar weinig meer mee gebeurt. Intussen zitten jonge koppels zoals Wouter en zijn vriendin vast in een klein appartement zonder zicht op iets groters. “Het voelt gewoon niet kloppend,” zegt hij. “Jaren in een huis wonen dat veel te groot is, terwijl wij geen kant op kunnen. Al die vierkante meters doen niets.”
Een huizenmarkt die geen kant op beweegt
Hij is niet de enige. Vrienden en bekenden lopen tegen hetzelfde aan: noodgedwongen bij ouders wonen, met jonge kinderen in een te kleine huurwoning of na elke bezichtiging ergens onderaan de lijst belanden. Volgens Wouter speelt er een dubbel probleem: er worden te weinig nieuwe woningen gebouwd én er stroomt te weinig door omdat ouderen in grote huizen blijven zitten. “Je merkt gewoon dat er bijna geen beweging in zit,” zegt hij. “De boel zit dicht.”
“Zorg dat mensen verhuizen naar wat echt past”
Wouter vindt dat er sneller ruimte moet vrijkomen. Logisch, zegt hij, als ouderen verhuizen naar een woning die beter past bij hun levensfase. “Waarom drie lege slaapkamers aanhouden als je ze niet gebruikt? Zonde van de ruimte,” zegt hij. Hij snapt dat verhuizen emotioneel kan zijn, zeker als een huis vol herinneringen hangt. “Maar op een gegeven moment moet je eerlijk zijn: als niemand een stap zet, verandert er niets.”
Over slimme prikkels en stevigere ingrepen
Je kunt niemand dwingen om te verhuizen, weet hij, maar volgens Wouter mag de overheid wel een stuk harder sturen. Denk aan fiscale voordelen voor gepensioneerden die kleiner of gelijkvloers gaan wonen. “Maak het gewoon superaantrekkelijk,” stelt hij voor. “Regel belastingvoordeel, lagere overdrachtsbelasting of een verhuisbonus. Dan gaan meer mensen het echt overwegen.” Zo’n aanpak kan volgens hem de doorstroming op gang helpen en tegelijk de vraag naar compacte, levensloopbestendige woningen vergroten.
Wat dat doet voor bouwen en banen
Meer vraag naar kleinere, toegankelijke woningen geeft de bouwsector een zet in de rug, denkt hij. Dan weten ontwikkelaars: bouw niet alleen grote gezinswoningen, maar ook genoeg passende opties voor ouderen. Dat levert niet alleen extra woningen op voor starters en jonge gezinnen, maar kan ook banen scheppen. “Als je de juiste huizen neerzet, komt de rest vanzelf in beweging,” verwacht hij.
Begrip voor gevoel, en oog voor het grotere geheel
Een vriend van Wouter bekeek laatst een woning van een ouder stel dat allang geen kinderen meer thuis heeft, maar niet wil verhuizen vanwege de herinneringen. Wouter begrijpt dat echt. Tegelijk hoopt hij dat mensen het bredere belang zien. “Het gaat niet alleen om vierkante meters, maar om eerlijk verdelen,” zegt hij. “Iedereen verdient een kans op een prettig thuis. Nu lopen te veel jongeren vast omdat er te weinig wordt doorgegeven.”
Geen strijd zoeken, wel eerlijk spel
Wouter wil geen tegenstelling creëren met ouderen. Voor hem draait het om eerlijk beleid dat doorstromen normaal maakt in plaats van uitzonderlijk. “Ik gun iedereen z’n plek,” zegt hij. “Maar het idee dat je voor altijd in hetzelfde huis blijft, hoe groot of leeg het ook is, helpt de huizenmarkt niet. Met de juiste prikkels en opties komt er ruimte vrij voor de volgende generatie.” Volgens hem is dat de manier om een vastgelopen markt weer in beweging te krijgen.
