Laura, 35 jaar, staat na de breuk met haar ex, Mark, financieel met haar rug tegen de muur. Wat ooit begon als een relatie vol plannen en beloftes, liep uit op onrust, teleurstelling en uiteindelijk een definitieve scheiding.
Voor hun kinderen, Emma (8) en Sam (6), hakt het er ook hard in. “Het doet pijn om te zien dat zij hieronder lijden,” zegt Laura met trillende stem. “Ik wil niet dat ze tekortkomen, maar soms voelt het alsof we die kant op gaan.”
Sinds de scheiding doet Laura er alles aan om thuis rust en structuur te bieden. Toch is haar financiële basis wankel. Tijdens het huwelijk zorgde Mark voor het inkomen, terwijl zij het huishouden en de kinderen draaide.
Nu ze er alleen voor staat, voelt elke rekening zwaarder. “Huur, schoolspullen, boodschappen… het blijft maar optellen. Van mijn salaris red ik het gewoon niet,” vertelt ze bezorgd.
“En dan heb je nog pechgevallen: een dokter die je niet had ingecalculeerd, of een wasmachine die ermee stopt.”
De druk om Emma en Sam te geven wat ze nodig hebben is groot. “Ik doe altijd mijn best om alles te regelen, maar op dit moment is het echt ploeteren. Zij horen niet op te groeien met geldzorgen,” zegt Laura, terwijl ze onrustig met haar handen friemelt.
Die constante stress raakt niet alleen haar bankrekening, maar ook haar hoofd en hart. “Ik voel me soms radeloos. De gedachte dat ze kansen missen omdat ik niet alles kan bieden, snijdt dwars door me heen.”
De kinderen merken de spanning. Emma vraagt vaak of ze nog eens op vakantie kunnen, iets wat Laura nu niet kan waarmaken. “Ik moet ze vaker ‘nee’ verkopen voor dingen die voor andere kinderen normaal lijken. Dat steekt,” fluistert ze, terwijl er een traan valt.
Een toekomst vol vraagtekens
Het schuldgevoel knaagt. “Als ik ze zie spelen met kinderen die wel op reis gaan of nieuwe outfits krijgen, wil ik ze dat ook geven. Maar het geld is er simpelweg niet.”
Er speelt ook sociale druk mee. “Iedereen lijkt alles moeiteloos te regelen. Ik zie moeders die zonder nadenken spullen voor hun kids kopen. Dan ga je aan jezelf twijfelen,” bekent ze.
Balanceren tussen geld, werk en liefdevolle moeder zijn is zwaar. “Ik wil er helemaal voor hen zijn, maar dat is lastig als je hoofd vol zorgen zit.” Vrienden en familie zijn lief en behulpzaam, maar lossen de rekeningen niet op.
“Soms koken vrienden extra of passen ze op, echt goud waard. Toch kan ik niet eeuwig leunen op anderen,” zegt Laura. Ze voelt dat de eindverantwoordelijkheid bij haar ligt, en afhankelijk zijn schuurt.
Meer uren werken lijkt logisch, maar levert nieuwe drempels op. “Extra uren betekenen ook hogere opvangkosten. Je blijft in rondjes rennen,” legt ze uit.
“Ik zit klem tussen overleven en doen wat het beste is voor mijn kinderen.” De toekomst maakt haar onrustig. Ze gunt Emma en Sam een onbezorgde jeugd, maar dat voelt steeds lastiger.
“Soms vraag ik me af hoe ik dit volhoud,” zegt ze somber. Toch geeft ze niet op. “Voor hen blijf ik vechten. Ze verdienen beter.”
Haar liefde voor de kinderen houdt haar op de been. “Als ik ze hoor lachen, weet ik waarom ik doorga. Maar ik wil meer dan een leven met schaarste voor hen. Ze verdienen zoveel meer,” benadrukt ze.
Laura blijft hopen op stabiliteit voor haar gezin. “Ik wil toewerken naar een leven waarin we veilig zijn en geld geen dagelijkse zorg is,” zegt ze vastberaden. De weg is zwaar, maar haar wil om Emma en Sam een betere toekomst te geven, draagt haar door alles heen.
“Ik doe dit voor hen, en ik kan dit. Het blijft moeilijk,” besluit ze met een voorzichtige glimlach vol hoop, en een snufje vermoeidheid. Ze is vastbesloten niet alleen te overleven, maar haar kinderen ook de warmte en steun te geven die ze nodig hebben.
