Margriet is 38 en de moeder van twee jongens van vier en zes jaar. Ze houdt van haar kinderen en laat dat graag zien – in de letterlijke zin.
Iedere ochtend en avond krijgen haar zoons een kus. Niet op hun voorhoofd of wang, maar direct op hun mond.
Voor Margriet voelt dit liefdevol, teder en volkomen normaal. Maar niet iedereen in haar omgeving denkt er zo over.
“Waarom zouden we ermee ophouden?”
Sinds ze zijn geboren, doet ze het al. In het begin waren het zachte babykusjes. Nu zijn het snelle, spontane momenten van genegenheid.
Haar vriendinnen kijken er echter steeds vaker vreemd van op. “Dat doe je toch niet meer als ze vier zijn?”
Margriet begrijpt de ophef niet. “Waarom zou liefde afstandelijker worden zodra je kind ouder wordt? Dat is pas vreemd.”
Ze vindt het juist jammer dat er een leeftijd zou zijn waarop je als moeder zou moeten stoppen met tederheid.
“We zijn geen Amerikanen”
Margriet denkt dat het een cultureel probleem is. “In Nederland voelen fysieke uitingen van liefde al snel ongemakkelijk aan. Alles moet zo nuchter en zakelijk.”
In andere landen is het heel normaal dat ouders hun kinderen op de mond kussen. “Hier vinden we het ineens vreemd.”
Ze noemt het een overdreven preutsheid. “We roepen dat kinderen meer liefde nodig hebben, maar fysiek mag het ineens niet meer.”
Oordelen zonder context
Haar vriendinnen vinden het “te intiem”. Zelfs familie maakt er opmerkingen over. “Ik zou te dichtbij zijn met mijn kinderen.”
Dat maakt Margriet boos. “Alsof ik iets verkeerds doe door mijn kinderen te knuffelen en kussen.”
Ze vindt het hypocriet. “Kinderen mogen urenlang naar beeldschermen kijken, maar een moeder die een zoen geeft is ineens problematisch?”
Seksualisering van het normale
Voor Margriet is het probleem groter dan alleen opvoeding. Ze ziet het als een symptoom van een samenleving die alles seksualiseert – ook moederliefde.
“We kunnen geen liefdevolle aanraking meer zien zonder er iets verdachts achter te zoeken. Dat is pas zorgelijk.”
Ze benadrukt: “Een kus op de mond van je kind is geen seksuele handeling. Het is een uiting van vertrouwen en veiligheid.”
“Mijn kinderen beslissen mee”
Volgens Margriet komt het initiatief vaak van haar zoontjes zelf. “Ze vragen om een kusje, en dan geven we die. Dat is toch niets geks?”
Mochten ze het niet meer willen, dan stopt ze ermee. Maar tot die tijd past ze zich niet aan de verwachtingen van “anderen” aan.
“Ik ben hun moeder, geen imagomanager. Mijn opvoeding gaat niet om wat anderen prettig vinden.”
Schaamte is aangeleerd gedrag
Margriet denkt dat veel mensen zelf een koele opvoeding hebben gehad. “Geen knuffels, geen warmte, alles moest stoer en sterk zijn.”
“En nu projecteren ze die afstandelijkheid op anderen, omdat ze het niet anders hebben geleerd.”
Zij pakt het anders aan. “Mijn kinderen groeien op met veiligheid en liefde. Daar ben ik trots op.”
Geen ruimte voor twijfel
De kritiek doet haar niets meer. “Ik ben moeder, geen robot. Als mijn jongens me een kus willen geven, krijgen ze die ook.”
Wie dat niet begrijpt, kan beter wegblijven. “Ik ga me niet aanpassen omdat iemand vreemd opkijkt.”
Volgens haar is de echte vraag waarom zóveel mensen het vreemd vinden, en niet of haar gedrag raar is.
Een grens die niet bestaat
Margriet krijgt vaak de vraag: “Hoe lang blijf je dat doen?” Haar antwoord is eenvoudig: “Tot het voor ons niet meer goed aanvoelt.”
Ze legt geen willekeurige grens op van vier, zes of acht jaar. “Liefde kent geen leeftijdsgrenzen, alleen wederzijds respect.”
Als haar zoons ooit zeggen dat ze het niet meer willen, stopt ze. Maar niet omdat de buitenwereld zich er niet prettig bij voelt.
Wat vind jij?
Is Margriet een liefdevolle moeder in een koude wereld, of negeert ze sociale normen die belangrijk zijn?
Moet ouderlijke liefde worden begrensd door wat anderen vinden, of door de band tussen ouder en kind?
