Linda, op haar 59e, zit vast in een huwelijk dat niet is geworden wat ze ervan had verwacht. Haar man, Martin, doet soms niet aardig tegen haar, wat lastig voor haar is. “We zijn al samen sinds ik zeventien was,” deelt ze. “We trouwden toen ik twintig was. Toen wist ik niet beter, ik dacht dat alle mannen zo waren. Martin was erg koppig, had een flinke persoonlijkheid en leek vooral met zichzelf bezig. Maar hij had ook goede eigenschappen. Hij had een goede baan, was loyaal en vergat nooit mijn verjaardag. Hoeveel mannen doen die moeite, vraag ik je af? Toen de kinderen nog jong waren, ging het prima in ons gezin. We konden samenwerken zonder elkaar echt in de weg te staan.”
Nu de kinderen uit huis zijn en Martin met pensioen is, zijn de omstandigheden anders. Ze zijn veel meer samen, wat voor spanningen zorgt. “Nu merk ik dat de dingen die ik voorheen vervelend vond, echt een probleem geworden zijn,” legt Linda uit. “Hij is vaak humeurig, soms dagenlang, en ik weet niet waarom. Hij doet kortaf als hij vindt dat ik iets niet goed doe. Zelfs de kinderen zeggen dat ik meer respect verdien.”
Scheiden is echter geen optie voor Linda. “Wat moet ik doen?” vraagt ze zich af. “Op mijn leeftijd uit elkaar gaan? Mijn vriendinnen zeggen dat er nog een heel leven voor me ligt, maar ik zie dat niet zo. Het idee om alleen oud te worden vind ik eng. Wil ik mijn mooie huis inruilen voor een klein appartementje? Die gedachte alleen al maakt me bang. Misschien ben ik materialistisch, maar die dingen betekenen veel voor me. Misschien wordt Martin na een tijdje wat gezelliger. Gelukkig hebben we een ruim huis.”
Waarom Linda Blijft
Linda’s keuze om bij Martin te blijven, ondanks zijn gedrag, is sterk verbonden aan haar behoefte aan zekerheid en stabiliteit. Op hun leeftijd brengt scheiden een hoop complicaties met zich mee. Ze wil haar huis niet opgeven voor een leven in haar eentje in een klein appartement. Het idee om alleen te zijn houdt haar tegen om door te pakken. Hoewel ze zichzelf soms als materialistisch bestempelt, zijn comfort en vertrouwdheid belangrijk voor haar.
Ook leeft ze in de hoop op verbetering. Linda denkt dat Martin uiteindelijk minder humeurig en weer wat aangenamer wordt. Ze gelooft dat met genoeg ruimte en geduld zijn humeur misschien wat kan verzachten.
Hoewel haar kinderen haar aansporen om voor meer respect en erkenning te vragen, blijft Linda trouw aan haar huwelijksleven zoals het is. Vriendinnen zeggen dat ze nog steeds de kans heeft om iets te veranderen, maar Linda ziet dat anders. Zij richt zich liever op wat ze heeft en wat haar een gevoel van veiligheid en bekendheid biedt.
Het vooruitzicht van een leven dat alleen maar moeilijker kan worden, voedt haar angst. Alleen zijn en accepteren dat er misschien geen verbetering komt, is een grote stap voor haar. Ze kiest ervoor om te leven in de hoop dat Martin zijn gedrag iets verandert. Linda besluit de risico’s van verandering te vermijden en zoekt haar geluk binnen de huidige structuur van haar leven.
