Sanne, 29 jaar en moeder, draagt een diep geheim met zich mee. Terwijl ze haar derde, pasgeboren kind in haar armen houdt, voelt ze een schuldgevoel dat lastig is om te delen. “Eigenlijk wilde ik mijn derde niet,” fluistert ze bedroefd.
Het zijn harde woorden, maar dit is de realiteit waar Sanne dagelijks mee worstelt. Haar liefde voor het kleintje staat vast, daar twijfelt niemand aan, maar de spontane zwangerschap was overweldigend.
Sanne en haar partner hadden altijd het plan om twee kinderen te hebben. Met hun zoon en dochtertje van vier en zes jaar leek hun gezin compleet te zijn.
“Alles zag er perfect uit,” vertelt Sanne. “We hadden een goede balans gevonden en alles paste prima.”
Het idee van nog een kind kwam nooit echt ter sprake. Ze was druk met haar werk, haar relatie en de opvoeding van hun twee kinderen. Het leven was hectisch maar wel overzichtelijk.
Toen ze onverwachts hoorde dat ze weer zwanger was, stond hun wereld op z’n kop. “Ik was in shock,” zegt Sanne. “Ik voelde me overweldigd en onzeker. Hoe konden we dit allemaal aan?”
De lastige realiteit onder ogen zien
Sanne en haar partner moesten een lastige beslissing nemen. Na het overwegen van alle opties, besloten ze de zwangerschap voort te zetten. Hoewel Sanne verstandelijk wel begreep waarom, voelde het niet als een keuze van haarzelf.
“Ik had het gevoel dat ik geen grip meer had op mijn leven,” zegt ze. “De druk van buitenaf, van familie, de maatschappij, en zelfs van mezelf, was te groot.”
Tijdens deze zwangerschap voelde Sanne zich anders dan voorgaande keren. Waar ze bij haar eerste twee vol verwachting was, leek deze zwangerschap als een last te voelen. “Ik probeerde blij te zijn,” zegt ze. “Maar diep vanbinnen kon ik de angst en machteloosheid niet van me afzetten.” Ze voelde zich gevangen in een situatie zonder uitweg.
De komst van haar derde kind veranderde weinig aan deze gevoelens. Hoewel ze meteen van haar kleintje hield, bleef er een knagend gevoel van spijt.
“Het klinkt verschrikkelijk,” zegt Sanne emotioneel. “Maar ik kon me niet van het gevoel ontdoen dat dit niet was hoe mijn leven bedoeld was.”
Met de komst van hun derde kind kwamen er uitdagende veranderingen. De routine die ze met hun tweekoppige kroost eindelijk onder de knie hadden, werd weer moeilijk hanteerbaar. “Alles waar we zo hard voor hadden gewerkt, leek ineens te vervagen,” zegt ze. Het was niet alleen de fysieke vermoeidheid, maar ook de emotionele uitputting die haar parten speelde.
Sanne’s relatie met haar partner stond onder druk. “We kregen vaker ruzie,” legt ze uit. “Ik voelde me alleen in mijn gevoelens. Hij probeerde te begrijpen, maar ik kon het niet goed uitleggen. Hoe leg je uit dat iets wat nu deel is van je gezin, niet gewenst was?” Dit gevoel van isolement maakte het nog zwaarder voor Sanne.
Ondanks alles blijft Sanne strijden voor haar gezin. Ze ziet in dat haar gevoelens complex zijn en zoekt manieren om ermee om te gaan. Ze krijgt nu hulp van een therapeut om alles beter te begrijpen en vooruit te gaan. “Ik weet dat ik van mijn kind hou,” zegt ze vastberaden. “Maar ik moet ook eerlijk zijn over mijn gevoelens, zodat ik kan helen en er echt voor mijn kinderen kan zijn.”
Sanne’s verhaal toont dat niet elke zwangerschap of gezinsuitbreiding een sprookje is. De realiteit kan soms rommelig en pijnlijk zijn, en de emoties zijn niet altijd makkelijk te hanteren. Door eerlijk over haar gevoelens te zijn, hoopt Sanne niet alleen zichzelf bij te staan, maar ook anderen in een soortgelijke situatie. “Je bent niet alleen,” benadrukt ze. “En het is helemaal oké om te voelen wat je voelt.”
