Elke ochtend stapt de elfjarige Hamza vol trots op zijn fatbike om naar school te gaan. Voor hem is die fiets veel meer dan alleen maar een vervoermiddel; het vertegenwoordigt vrijheid, zelfstandigheid en het proces van volwassen worden. Voor zijn vader, die rondkomt met een bescheiden budget, was het aanschaffen van de fatbike een hele uitdaging. Hij moest elke week geld sparen, lege flessen terugbrengen voor statiegeld en doorzetten, puur om zijn zoon iets te geven wat zoveel meer is dan alleen maar een bezit.
Vrijheid met een prijskaartje
Toen Hamza eindelijk zijn fatbike kreeg, was hij helemaal gelukkig. Niet alleen omdat het een gaaf cadeau was, maar vooral omdat hij het gevoel had iets bereikt te hebben. Hij leert wat verantwoordelijkheid is, hoe hij veilig in het verkeer moet bewegen en bouwt aan zijn zelfvertrouwen. Die dagelijkse fietstocht is voor Hamza een ritueel van autonomie. Maar zijn vrijheid wordt bedreigd door een nieuwe wet die overweegt om een minimumleeftijd voor fatbikegebruikers in te stellen, wat zijn dagelijkse fietsritje zou kunnen dwarsbomen.
De menselijke kant van regels
Het is begrijpelijk dat er meer aandacht is voor ongevallen met fatbikes. Sommige jongeren rijden namelijk onverantwoordelijk en brengen zichzelf en anderen in gevaar. Maar dat betekent niet dat alle kinderen niet met een fatbike zouden kunnen omgaan. Hamza snapt de verkeersregels, rijdt voorzichtig en heeft zijn verantwoordelijkheidsgevoel al bewezen. Een algemene leeftijdsgrens houdt geen rekening met deze nuances.
Wat de regels niet zien
Voor Hamza’s familie biedt de fatbike ook praktische voordelen. Zonder auto is het een gemakkelijk en betaalbaar transportmiddel voor naar school. Als hij de bus zou nemen, kost dat hem niet alleen extra tijd, maar ook zijn dagelijkse beweging, vrijheid en plezier. Een wet die is bedoeld om te beschermen, zou hier juist iets van waarde ontnemen.
Verantwoordelijkheid leren ze door het te doen
In onze maatschappij stellen we steeds vaker regels op gebaseerd op problemen, in plaats van op vertrouwen. Daarmee ontnemen we kinderen zoals Hamza de kans om zichzelf te ontwikkelen in het omgaan met verantwoordelijkheid. Je leert verantwoordelijkheid niet achter in de bus, maar op de fiets, in het verkeer, door ervaring. Ouders willen hun kinderen de juiste waarden bijbrengen: respect, veiligheid, zelfstandigheid. Dat kan alleen als ze de kans krijgen om te oefenen.
Meer dan alleen een fiets
Voor Hamza betekent zijn fatbike heel wat meer dan zomaar een fiets. Het is symbool voor doorzettingsvermogen, vertrouwen en persoonlijke groei. Het laat zien wat te bereiken is, zelfs met beperkte middelen. Een algemene wet zou dat zomaar kunnen tenietdoen. Het is daarom belangrijk dat we wetten met nuances benaderen en ruimte laten voor ouders en kinderen die bewijzen dat het ook verantwoord kan.
