Je kijkt naar een oude kleurenfoto. Een groep jonge meisjes poseert ontspannen samen voor de camera. Hun kleding is eenvoudig en netjes: blousjes, rokjes, laarzen. Ze hebben geen merkspullen, uitdagende mode of veel make-up. Hun gezichten zijn puur, zonder opgespoten lippen, botox of contouren. Geen enkel meisje zit op een telefoon te turen – die zijn er simpelweg niet. Ze genieten van het moment dat ze samen beleven.
Alles ziet er vredig en onschuldig uit, bijna alsof het tijdloos is.
Toch is er iets dat niet klopt. Wat is er mis met deze foto?
antwoord:
Wat vreemd is, is juist dat alles zo normaal aandoet – zo ongewoon normaal als je het met nu vergelijkt. Deze meisjes komen uit de jaren zeventig, een tijd waarin uiterlijkheden nog niet werden bepaald door sociale media, de schoonheidswereld of digitale filters.
Hun slanke lichamen zijn niet het resultaat van sportsessies of crashdiëten, maar van een actief dagelijks leven. Hun uitstraling is gevormd door hun opvoeding, school en omgeving, niet door trends op TikTok of Instagram. Geen duckfaces, geen injectables, geen noodzaak om op te vallen.
En misschien valt dat het meest op: het ontbreken van alles wat modern is. Het voelt vreemd, maar ooit was het de norm. Veel mensen die deze tijd hebben meegemaakt, zeggen het zonder aarzelen: de jaren zeventig waren beter. Minder oppervlakkig. Meer verbonden. Eenvoudiger – en daardoor vaak gelukkiger.
