Ouders zijn vaak de mensen aan wie we het meest gehecht zijn. Ze brengen ons ter wereld, zorgen voor ons, dragen bij aan onze dromen en geven ons zowel emotionele als financiële steun tijdens onze opgroeijaren. Ze zouden alles doen voor hun kinderen, maar er komt een moment waarop je zelfstandiger wordt en je eigen koers vaart. Toch blijven ze altijd in de buurt om ons te ondersteunen, maar tot hoever reikt hun verplichting eigenlijk? Dit is precies de vraag waarover de dochter in dit verhaal piekerde, en daarom wendde ze zich tot internetgebruikers voor advies.
In een gesprek over familierecht, deelde een dochter het dilemma dat haar bezig hield. “Ik weet niet of ik nu een vreselijk mens ben of niet,” begon ze haar verhaal, “maar als dat zo is, laat het me dan gewoon weten. Laat me het uitleggen. Ik kom uit een middenklasse gezin. We hadden altijd wat we nodig hadden en kwamen niets tekort. Gaandeweg, deels door geluk en deels door hard werken, zijn mijn ouders erg welgesteld geworden. Ze verdienen aanzienlijke sommen per jaar, hebben twee huizen – waarin ze zelf wonen en eentje die ze verhuren – en ze doen nog steeds slimme investeringen,” vertelde ze.
Hoewel ze niet meer bij haar ouders woont, heeft ze een eigen baan, een huis, een gezin en kinderen, maar financieel gezien is het niet gemakkelijk. Samen met haar man werkt ze fulltime en kunnen ze het zich niet veroorloven om te stoppen vanwege de hypotheek en andere vaste lasten. Het geld is altijd krap, niet dat ze in echte armoede leven, maar de kosten voor hun kinderen zijn hoog. Zoals ze uitlegt: “Ons grootste probleem is dat we niets kunnen sparen voor later. Alles gaat op, vooral aan onze kinderen. Een situatie die velen helaas zullen herkennen.”
Het moeilijke dilemma van ouderlijke financiële steun
“Dus hier wordt het een beetje pijnlijk,” biechtte ze op. “Is het fout om te denken en je af te vragen of mijn ouders ons wat zouden kunnen helpen? Ik zie anderen om me heen makkelijk om financiële steun vragen en krijgen, en ik snap niet waarom mijn ouders, die goed op de hoogte zijn van mijn situatie, nooit spontaan hulp aanbieden. Ik weet dat ik geen rechten heb om iets te eisen en ze hebben in het verleden al bijgesprongen, maar het doet me pijn. We hebben het moeilijk en ze hebben zoveel dat een klein beetje hulp al een verschil zou maken. Ik zou altijd mijn kinderen willen helpen, dus is het verkeerd om zo te denken?”
Veel mensen die het verhaal lazen, hadden kritiek op de ouders van deze vrouw. Velen van hen zeiden dat als zij in dezelfde situatie veel geld hadden gehad, ze zonder twijfel hun dochter zouden steunen. Het zou geen offer zijn, maar eerder een manier om hun dochter wat ademruimte te geven. Waarom wachten op een hulpvraag als je zelf kunt aanbieden?
Hun advies aan haar was: “Als je ouders het zelf niet aanbieden, vraag er dan naar. Ze kunnen hun ogen niet sluiten voor het probleem.” En er zijn velen die toegaven dat ze vergelijkbare situaties hadden meegemaakt zonder logische reden.
Dus, wat denk jij dat deze ouders zouden moeten doen? Is het terecht om financiële steun van je ouders te vragen, zelfs als je volwassen bent? Deel je gedachten en ervaringen in de reacties.
